Ενώ αρχικά το υπερηχογράφημα 11-13 εβδομάδων ήταν στοχευμένο στη μέτρηση της αυχενικής διαφάνειας και τον έλεγχο για το σύνδρομο Down, στην πορεία έγινε εμφανές ότι αποτελεί ένα ιδανικό παράθυρο για να απεικονίσουμε τα εμβρυϊκά όργανα. Η απεικόνιση αυτή βασίζεται στην εκπαίδευση και την εμπειρία του ιατρού και στην πιστή τήρηση αυστηρού πρωτοκόλλου εξέτασης του εμβρύου.
Οι Karim et al εξέτασαν όλες τις μελέτες που ασχολήθηκαν με τον έλεγχο του εμβρύου στο πρώτο τρίμηνο της κύησης με σκοπό της διάγνωση σοβαρών ανατομικών ανωμαλιών. Ανάμεσα σε αυτές συμπεριλήφθηκαν και οι δύο ελληνικές μελέτες που έγιναν στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Μαιευτήριο Λητώ.
Οι μελετητές παρουσίασαν στοιχεία από 116,000 έμβρυα και αναφέρουν ότι περίπου 40% των σοβαρών ανατομικών ανωμαλιών μπορεί να ανιχνευθεί στις 11-13 εβδομάδες. Ανάλογη είναι και η ελληνική εμπειρία σε περίπου 5,000 έμβρυα (δύο μελέτες) στα οποία 40% των σοβαρών ανατομικών ανωμαλιών διαγνώσθηκε στο πρώτο τρίμηνο (υπερηχογράφημα 11-13 εβδομάδων) και 50% στο δεύτερο τρίμηνο (αναλυτικό υπερηχογράφημα Β επιπέδου).
Ενδιαφέρον είναι ότι φαίνεται πως την τελευταία πενταετία πραγματοποιείται μια μεγαλύτερη στροφή προς το πρώτο τρίμηνο. Στοιχεία που παρουσιάσθηκαν πρόσφατα στο 17th World Congress of Fetal Medicine (Αθήνα 2018) δείχνουν ότι παρατηρείται μια τάση αύξησης των διαγνώσεων σοβαρών ανωμαλιών στο πρώτο τρίμηνο ώστε περισσότερες από τις μισές από αυτές να εντοπίζονται στις 11-13 εβδομάδες. Αυτή η τάση φαίνεται να οφείλεται σε αύξηση του ποσοστού των διαγνώσεων στο πρώτο τρίμηνο για τις ανωμαλίες της καρδιάς και της σπονδυλικής στήλης.
Η διάγνωση στο πρώτο τρίμηνο για όλο και μεγαλύτερο αριθμό σοβαρών προβλημάτων παραμένει ένας σημαντικός στόχος της Εμβρυο-μητρικής Ιατρικής και η απεικονιστική δυνατότητα στις 11-13 εβδομάδες ενισχύεται με την πρόοδο της τεχνολογίας και την εξερεύνηση νέων υπερηχογραφικών δεικτών.